[SMOKOGOBLIN]

No to startujemy

Oran - Miasto czarnej Âśmierci

[SMOKOGOBLIN]

Przypomnienie wÂątkĂłw

1. Polityczno Cthulowy w Polsce.
2. Porwanie ciotki i Atlantyda
3. PowrĂłt dawnych bogĂłw.
Zeus, Neptun, Hades, Anubos, Isthar, Bastet, Durga, Haymuputhi
4. Ufo ich eksperymenty i wizja przyszyszÂłoÂści
5. Cyrograf sztylet i Belzebub
6. Hieronimici i KultyÂści w poÂścigu.
7. Film przygody

OpowieœÌ Wolfa - Ajnowie
Wezwanie Anubisa
Pan w czapeczce

[Szaroki]

Wiêc, przybijamy do Oranu. Spodziewaliœmy siê ¿e pierwszy napotkany arab poda nam mackê, ale nie. Idziemy do tapas, czy jak to zowi¹ w Oranie, i podaj¹ nam pyszne bajgle i wino. Zaraz, coœ musi byÌ nie tak. Przyciskamy piekarza, okazuje siê ¿e sypie do bu³ek pokrzywy, te¿ mi spiseq. Idziemy do winiarza przez meczet, i owszem architektura przepiêkna, ale raczej nu¿¹ca na d³u¿sz¹ metê. Idziemy do winiarza, i okazuje siê ¿e te¿ ch³op jest równy, nie jest w zmowie z kultystami, a jedyne co jest w nim dziwnego to to ¿e w Legii zostawi³ rêkê, a zyska³ protezê. Zyska³ te¿ dzieciarniê z ze wszyskich stron œwiata, co znaczy ¿e Legia Cudzoziemska siê nie zmieni³a, ale fakt ¿e dzieciarnia mieszka z nim, znaczy ¿e cz³ek honoruj¹cy swoje zobowi¹zania. 0 macek.

Idziemy do koœcio³a. W koœciele M wita siê z kocurami, hr. B zaœ z lokalnym bohaterem ludowym, martwym od czasów rekonkwisty ale có¿. Z obu Ÿróde³ uzyskujemy informacjê ¿e nadchodzi. Koty s¹ bardziej precyzyjne, ¿e nadchodzi zaraza. Pewni swego ¿e zaraza ma macki, jedziemy do lokalnego doktora. Doktor ów, zmajstrowa³ niezwykle zmyœnieprecyzyjn¹ protezê dla winiarza. Na miejscu nie zastajemy dra, ale w³amawszy siê, oriêtujemy siê ¿e
a) to istotnie niezÂły medyk
b) zaraza jest trochĂŞ nie w jego specjalizacji
c) odrobina nekromancji nikomu nie zaszkodzi.

To ostatnie, po tym jak w³azimy do tajemniczego loszku doktora. Gdzie m.in. jest s³ój. Córka dra, która w³aœnie wróci³a wczeœniej ze szko³y, widz¹c sytuacjê, postanawia zrobiÌ to co ka¿de dziecko zrobiÌ powinno, czyli zajebaÌ skurwysynów którzy siê w³amali do piwnicy, gdzie sam ojciec jej nie wpuszcza³. Uruchamia zgniatacz. Skutecznie. Maria utyka, Tygrys siê rani, ja zaœ przy pomocy odrobiny magii zdo³a³em powstrzymaÌ pu³apkê przed zamkniêciem siê. Pu³apkê, owszem. Ale nie s³ój z demonem, który siê st³uk³. Demon, pierwsza rzecz czmychn¹³ unieszkodliwiÌ córeczkê, s³usznie mniemaj¹c ¿e to najniebezpieczniejsza osoba z ca³ej grupy. Po pokazie walecznej niekompetencji ja równie¿ do³¹czam do niej na ³odzi, razem z kostkiem Charonem. Na pomoc, przychodzi nam lokalny bohater ludowy, negocjuj¹c z kostkiem uwolnienie nas. Wracaj¹c, stwierdzam ¿e jestem nadal umieraj¹cy, wiêc pakuj¹ mnie do rikszy wysy³aj¹ do portu. Sami zaœ, za namowami dra, podejmuj¹ siê odszczurzania miasta. Co im idzie równie nietêgo co spotkanie z demonem. Ja po drodze witam siê z pani¹ tego miasta, œpiewam jej piosenkê, i nie jestem pewien czy widzê to co widzê. Wiecie, kostucha czy nie, halucynacja czy nie, w innym wypadku nie przepuœci³bym, w koùcu ca³kiem ³adna i skora ude¿yÌ w tan. Ale w³aœnie wróci³em od mê¿a, co ju¿ mia³ mnie wieœÌ w zaœwiaty, to troche nie wypada. Swoj¹ drog¹ niez³y business, ona za³atwia logistykê, on spedycjê.
Na statku, z trapu konsultuje z Kapitanem sytuacje zadzumienia, i ordynujê œrodki zapobiegawcze, które trwaj¹ do powrotu naszych dwóch kociaków, którzy wracaj¹ jak zbity pies. A najbardziej boli duma, pok¹sana przez szczury. Z opresji wyci¹ga ich winiarz, co akurat jecha³ by rozpijaÌ aktorów na statku. Znaczy siê dowieœÌ im wina, bo rozpijaÌ jako takich to ich nie trzeba. Rozmówiwszy siê nasy³amy statkowe kocice na miejskie szczury i koœcielne kocury i odp³ywamy. Z nabrze¿a macha do nas pani tego miasta.

[Szaroki]

Âśpiewamy https://www.youtube.com/watch?v=00d8QKKWU3c

[SMOKOGOBLIN]

OraĂąskie rany nie tyle byÂły bolesne, co niemiÂłosiernie irytowaÂły swojÂą obecnoÂściÂą; swĂŞdzÂąc i szczypiÂąc przypominaÂły, Âże istniejÂą. PostanowiÂłam oczyÂściĂŚ je dokÂładnie i skrupulatnie, pozbywajÂąc siĂŞ ich szorstko lecz Âłagodnie. Miarowe ruchy, raz za razem sprawiaÂły ulgĂŞ i przyjemnoœÌ doprowadzajÂąc do rozkoszy. Po odprĂŞÂżeniu przyszÂła ÂświadomoœÌ, Âże hrabia JĂłzef niewÂątpliwie cierpi rĂłwnie przykro, jak mi byÂło dane dotychczas. UlÂżyÂłam mu w cierpieniu, podobnie jak u siebie: oczyszczajÂąc rany skrupulatnie i miarowo, i jaki siĂŞ okazaÂło, skutecznie. I nagÂła myÂśl: Julian oberwaÂł najmocniej. W te pĂŞdy pobiegÂłam sprawdziĂŚ, co z mym przyjacielem. O dziwo nie chciaÂł otworzyĂŚ drzwi mimo uprzejmego pukania. Powinnam juÂż przywykn¹Ì do jego irracjonalnych zachowaĂą. PostanowiÂłam wtargn¹Ì, mimo braku zgody. ZadziwiajÂąco dÂługo szarpaÂłam siĂŞ z klamkÂą, wreszcie JĂłzef byÂł tak uprzejmy i otworzyÂł nam obojgu. A w zasadzie trojgu, gdyÂż Bosman siĂŞ przy³¹czyÂł jako widz na gapĂŞ. Julian nie wyglÂądaÂł najlepiej. DygotaÂł, oczy miaÂł rozwarte szeroko i mamrotaÂł coÂś jakby w malignie. ZdawaÂł siĂŞ nie rozumieĂŚ mych s³ów. Nie baczÂąc na protesty przystÂąpiÂłam do szorstkiego oczyszczania rany na szyi. Julian opieraÂł siĂŞ dramatycznie jednakÂże byÂł zbyt sÂłaby i wreszcie poddaÂł siĂŞ zabiegom. Ta caÂła szamotanina wyczerpaÂła mnie i skÂłoniÂła do drzemki. UÂłoÂżyÂłam siĂŞ wygodnie moszczÂąc uprzednio tors Juliana. Sen przyszedÂł szybko i okazaÂł siĂŞ byĂŚ nad wyraz regenerujÂącym. Zbudziwszy siĂŞ w kajucie Juliana zauwaÂżyÂłam, Âże najwyraÂźniej miaÂł wenĂŞ lecz zabrakÂło mu kartek i inkaustu, gdyÂż zapisaÂł caÂłe Âściany jakimiÂś nieczytelnymi bazgroÂłami. (wyjaÂśniÂł póŸniej, Âże to projekty szklanych domĂłw – biedak zapomniaÂł, Âże to niewczesny projekt i niejaki ÂŻeromski juÂż o nich marzyÂł). W tym momencie jednak bardziej interesowaÂło mnie gardÂło Juliana; czy Âładnie siĂŞ zasklepia i jak siĂŞ goi. PokazaÂł mi je, i owszem, lecz od Âśrodka. Staje siĂŞ coraz bardziej irracjonalny. Tego ranka Julian poskÂąpiÂł koszuli lecz JĂłzef, jak zwykle zresztÂą, wykazaÂł siĂŞ wraÂżliwoÂściÂą i przenikliwoÂściÂą godnÂą dÂżentelmena, przynoszÂąc mi sukienkĂŞ (adekwatnÂą na tĂŞ porĂŞ dnia).
UdaliÂśmy siĂŞ do mesy. Sen nie dla wszystkich okazaÂł siĂŞ regenerujÂący. NiektĂłrzy spali nad to dÂługo – moÂże po winie? Lecz Bosman aÂż tyle nie piÂł! Spotkawszy Wolfa udaliÂśmy siĂŞ do jego kajuty. PrzyznaÂł, Âże ma problemy ze snem, w ktĂłrym wci¹¿ powracajÂą koszmary mĂłwiÂące o japoĂąskim heÂłmie zwieĂączonym oÂśmiornicÂą. UtraciÂł go nieboraczek przed laty. JĂłzef zaproponowaÂł hipnozĂŞ bÂądÂź ÂłagodzÂący sen. WydawaÂło siĂŞ to doskonaÂłym pomysÂłem. Czy to pod wpÂływem JĂłzefa czy moim ÂłagodzÂącym, wilgotnym dotykiem Wolf zasn¹³. Wtedy usÂłyszeliÂśmy dzwoneczek dzieciĂŞcego rowerka i zauwaÂżyliÂśmy nadmierny zarost na twarzy Wolfa. Oba symptomy byÂły niepokojÂące. JĂłzef zostaÂł popilnowaĂŚ zarostu Wolfa, ja z Julianem poszliÂśmy szukaĂŚ dzieciaka z rowerkiem. ByÂł szybki. I niewidoczny. DowcipniÂś. ÂŚpiewaÂł nam a Julian ÂśpiewaÂł jemu szybciej i szybciej i szybciej. Nie pomogÂło. ZabraliÂśmy mu rowerek. ZnĂłw nie pomogÂło, lecz Julian go rozszyfrowaÂł. PojawiÂł siĂŞ wreszcie zawoÂłany po imieniu, posÂłaniec od bogĂłw. Przekupiwszy go 3 zÂłotymi dowiedzieliÂśmy siĂŞ, Âże Zeus nam nie daruje (phi), my zaÂś przekazaliÂśmy wiadomoœÌ dla Hadesa, Âżeby uwaÂżaÂł na Rybaka (a niech siĂŞ Hermes zabawia kosztem innych). Muzyka ucichÂła i sen Wolfa teÂż. RzuciÂł siĂŞ na BiaÂłego Tygrysa i zwarli siĂŞ w walce tytanĂłw. BiaÂły Tygrys odwiedziÂł SÂłonia, lecz ten nie byÂł zadowolony z odwiedzin. OdesÂłaÂł Tygrysa by pojeÂździÂł rowerkiem po piesku. Biedny Wolf straciÂł na tej przejaÂżczce rozum. ÂŻal mi go niezmiernie, ach te przeklĂŞte klÂątwy. Julian dokonaÂł obrzĂŞdu i poÂżegnaliÂśmy siĂŞ z Wolfem na, mam nadziejĂŞ, tylko jakiÂś czas. Kapitan ciĂŞÂżko zniĂłsÂł te wydarzenia. JĂłzef teÂż. SzczĂŞÂśliwie wzrastajÂąca sadzonka Juliana i moja szorstka czuÂłoœÌ pomogÂły JĂłzefowi na czas. Julian poÂświĂŞciÂł siĂŞ dla Kapitana. MogÂło skoĂączyĂŚ siĂŞ zanikiem naszego Druha. Dziwne: miaÂł puls i nie miaÂł pulsu. SzczĂŞÂśliwie w ostatniej chwili wrĂłciÂł do siebie. Ten poranek byÂł wyczerpujÂący. Nawet nie mieliÂśmy czasu siĂŞ napiĂŚ (ehh).